تحلیل عدم قطعیت فرآیند اضمحلال روسازی آسفالتی مبتنی بر شاخص ناهمواری با استفاده از داده‌های LTPP

مدل‌های اضمحلال از اجزای مهم هر سیستم مدیریت روسازی (PMS) می‌باشند که امکان پیش‌بینی وضعیت روسازی را در زمان بهره‌برداری آن فراهم می‌کنند. اضمحلال روسازی فرآیندی بسیار پیچیده بوده و دارای عدم قطعیت زیادی است. مدل‌های احتمالاتی پیش‌بینی اضمحلال در مقایسه با مدل‌های قطعی امکان در نظر گرفتن این عدم قطعیت را دارا هستند. یکی از مهم‌ترین مدل‌های احتمالاتی پیش‌بینی اضمحلال، مدل منحنی روند است که مبتنی بر شاخص ناهمواری به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخص‌های عملکردی روسازی می‌باشد. در این پژوهش از داده‌های ناهمواری روسازی قطعات GPS-1 و GPS-2 از پایگاه داده LTPP، که در واقع روسازی‌های آسفالتی در حال بهره‌برداری به ترتیب با اساس دانه‌ای و اساس تثبیت‌شده هستند، جهت تحلیل عدم قطعیت فرآیند اضمحلال روسازی استفاده شده است. برای این منظور از دو آزمون برازندگی مجذور کای (χ2) و کولموگروف – اسمیرنف (K-S) جهت تعیین توزیع احتمال وضعیت آینده روسازی نسبت به وضعیت فعلی آن در سال‌های مختلف استفاده شده و توزیع لاگ‌نرمال بیشترین مقدار همبستگی با توزیع واقعی داده‌ها را در بلندمدت ارائه کرده است. با داشتن این توزیع، مدل پیش‌بینی احتمالاتی اضمحلال روسازی مبتنی بر شاخص ناهمواری با استفاده از مدل منحنی روند توسعه یافته است. با بهره‌گیری از مدل توسعه داده شده، سیستم مدیریت روسازی می‌تواند وضعیت آینده روسازی را با ملاحظه عدم قطعیت فرآیند اضمحلال پیش‌بینی نماید و با تخصیص بودجه بهینه، وضعیت شبکه روسازی را در سطح ریسک معینی نگهداری کند و از تحمیل هزینه‌های گزاف ناشی از در نظر نگرفتن ریسک‌های احتمالی متاثر از عدم قطعیت وضعیت اضمحلال روسازی جلوگیری نماید.